Βασιλική Ριζογιάννη
Η τεράστια πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων αποτελεί ιστορική πραγματικότητα. Το πνεύμα όμως δεν δημιουργεί εκ του μηδενός αλλά τροφοδοτείται από την πραγματικότητα. Δόκιμο λοιπόν είναι να εναρμονίσουμε και να αναδιαρθρώσουμε όλες εκείνες τις δομές που διέπουν την σύγχρονη πραγματικότητα και από τις οποίες θρέφεται και αναπτύσσεται το πολιτιστικό πνεύμα. Μπροστά στο πανόραμα της παγκοσμιοποίησης και το ανάθεμα της βαθιάς οικονομικής ύφεσης, καλούμαστε να υιοθετήσουμε ολοκληρωμένες πολιτιστικές πολιτικές τόσο για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του άμεσου μέλλοντος όσο και για να επαυξήσουμε το ανεκτίμητο πολιτιστικό μας κεφάλαιο.
Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι αφενός μεν να διερευνήσει την αποτελεσματικότητα της χρηματοδότησης του τομέα του Πολιτισμού μέσω των Δημοσίων Δαπανών, στον βαθμό που μπορεί να προασπίσει την τεράστια πολιτιστική μας κληρονομιά, αφετέρου δε, να αναδείξει μια νέα, πιο δυναμική προσέγγιση της πολιτιστικής διαχείρισης, κατά το υπόδειγμα των πολιτιστικών και δημιουργικών βιομηχανιών.
Με κριτήριο την ενεργό συμβολή της στην παραγωγή νέων μορφών πολιτισμού επιλέγεται ως αντικείμενο μελέτης η Εθνική Λυρική Σκηνή, σε ένα χρονικό σημείο «σταθμό» στην ιστορία του μοναδικού λυρικού θεάτρου στη χώρα μας.
Λέξεις κλειδιά: Δημόσιες Δαπάνες, Πολιτισμός, Πολιτιστική Πολιτική, Κλάδοι Πολιτισμού και Δημιουργικότητας/ Πολιτιστικές και Δημιουργικές Βιομηχανίες, Θέατρο – Εθνική Λυρική Σκηνή.